Ev demek dirêje nanivîsim, carînan dixwazim biçim, hilbigrim
dilê xwe hetanê ku dikarim biçim. Diçim tirba Ehmedê Xanê diwerimim, diwerimim,
û diwerimim. Bêhn limin diçike difetisim xwe li cem Mem û Zînê dibînim.
Dixwazim bimrim lê mirinek berhewa rewa nabînim lixwe. Dibêjim gelo berhewabû
ev mirin, ew mirinên ku bixwe re hildidin evînan ji dildaran. Ka ew qewlên
evqas salin bûne dîroka jan û kulan ji serhildêrî û evîndariyan. Serîde yekbûn,
lê zêdebûn, bûn bi hezaran şitlên azadiyê. Niha bi milyonan in! Çima carek serê
xwe ranake Ehmedê Xanê, Feqîyê Teyran ji binê axê, li Cizîra Botan, Amed û
Serhedê. Çima serê xwe ranakin Celadet li Şam, Yilmaz, Ehmed û Qasimlo li Pere-Lachaise.
Qirkirin Aborjîn û Çermesoran. Serdem û navdema sedsala 20. mîn
de Gelê Ermen û Cihûyan.
Lê Kurd?
Welatê agir û rojê, bi qasê qedîmiya xwe ti dem bêpar nema
ji talan, zilm û zordariyan. Dergûşa şaristaniyê re dê, qada pevçûnan re tim û
tim bû rê. Qedyan Aborjîn û Çermesor li Awûstralia û li Emrîkayê, dibe ku bûn
xwediyê dîaspora, lobîyan Ermen û Cihû ji statubûnê wêdatir bûn xwediyê
dewletan. Xwendin, bazirganiyê re mijûl bûn, dev jê bernedan ji armancên xwe û xîretan.
Koçberbûn, bûn penaber li çi rûyê cîhanê bicîh bûn, çarçova hiqûqa hemwelatiyê
de ew deran jixwe re welat hesibandin. Kêmfirsendî nekirin, ji firsendan
îstîfade kirin û gihîştin mirazê xwe.
Lê Kurd!
Dîrokê de qasê gelên ku bi êş, elem û qetlîaman hatine nasîn
ji wan gelan bêtir qetlbûne, koçber bûne. Serdema sedsala 21 an niha jî dûçarê qirkirin
û polîtîkayên jenosîdî ne. Li Dîaspora Kurd de min pirsî; dibe ku em jî
manenden ji mînakan bibandor bin?
Ji min re gotin Na.. çend rewşenbîrên Kurd.
Çima?
Rewşa Dîaspora Kurd liber çave, Kurd naxwînin, nexwediyê
karin. Cihû zarokên xwe didan xwendin, yên ku nexwendana jî teşwîqê bazirganiyê
dikirin!
Xwendin, dixwînin û xwediyê derfetanin.
Berî Newroza îsal, Qesra Serokomariya Fransî Elîza de,
beşdarê panelek têmî mûsikî ji Deryasipî bûm. Bi organîzasyona Philippe Castro
ku bixwe berpirsîyarê sekreterê giştî yê welatên Deryasipî bû, şev li hewşek bi
panelê destpêkir. Birastî jiber avasazî, vehûna dîrokî û rewneqiya hewşên Qesrê
zehf bibandorbûm. Birazîyê min ku ew bixwe ji aliyê Philippe Castro ve hatibû
vexwandin ez jî herweha, bi qasê sergêriya wî têdigihîştim naveroka panelê. Ji
welatên bakûrê Efrîkî, Parîsîan jî tevde gellek mûsikînas, hunermend, akademîsyen
û dîplomatên têkildar beşdarê şevê bibûn.
Dema ku hunermendan beşên mûsikî yên Derya Sipî ji Endulus,
çaxa navîn bigrin hetanê roja îroyîn vedigotin, Bi fîq û balabanên Egîdê Cimo û
Delîl Dîlanar ve diketim nav xeyalan!
Saw bikin ku komek muzîkjen an mûsikînasek Kurd, di nav vê
rewneqiyê de resîtalek bida, muzîka me ya rengîn û bêhempa wê ji bo me biba şanazîyek.
Lê mixabim em ji van rûdanên rûmetdar bêparin.
Navbenda kokteylê ji bo me pêvajoya dîyalogan bû. Philippe
Castro carna ji vexwendîyan hin kesan bi me dida nasîn, ji vana yên bêtir bala
min kişand hunermenda cihû Sandra Bessis bixwe Tûnûsî bû. Balkêşe; cihû li çi
welatê jiyabin xwe ji wê derê dihesibînin, lê ti car xwe ji xizmeta welatê xwe jî
paşda nedane.
Kurd seranser Ewropa reşyan, xwe ji ti derê nehesibandin,
entegre nebûn, lobîyên xwe ava nekirin û her weha nezivirîn li welatê xwe jî. Li
Ewropa jî her dewletek jixwe re ‘Kurdistanek Doşanî’ ava kirine! Kurdistana
Fransî, Elman, Îtalî û her wekî din.
Her tiştî li bêstatubûnê girêdida Sandra Bessis, raste
bêstatubûna Kurd e yên ku Kurdistanê dotin e. Min pirsek din ji Sandra Bessis’ê
kir;
Xirecira Rojhilata Navînê de ji ber nijadparêziya Tirk, Ereb
û Farisan çarenûsa me û Cihûyan bi hevre girêdayî ye…
Bi Heronên xwe hûn doza çi li me dikin?
Bersîv girnijînek bi jan bû!...
Her çiqas kûlîsên çandî û polîtîk bi xwarin û vexwarinên
Elîzayê kûrtirbin jî lê dilê min ê bi êş di binê van rewneqiyande dîsa bi têkoşer
û berxwedêrên welatê min re bûn. Gelê Kurd giramiyên xwe bêdira nenirxandîye, bi
berdêlên giranbiha bedenên xwe ji mirinan re raxistine carek. Dîasporayê de
serfinaznebûn rastîyek bi jan be jî lê bêguman emê serkevin.
Hêvîdarim şandeyên çandî û polîtîk wê nirxên xwe bizanibin.
20.04.2012
Haydar GÜNDÜZ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder